Kierunkowe: nośniki optyczne

W4-INF-kierunkowe.md

@@ -24,4 +24,11 @@ Układy PLD składają się z małej liczby bramek logicznych (typowo posiadają
 
 Układy FPGA (_Field Programmable Gate Array_) to najbardziej skomplikowany rodzaj układów programowalnych o największych możliwościach, pierwotnie opracowany przez firmę Xilinx, ich pojemności dochodzą do kilkuset tysięcy bramek logicznych. Podstawową różnicą w stosunku do CPLD jest sposób realizacji funkcji logicznych – w FPGA zamiast klasycznych bramek logicznych wykorzystuje się generatory LUT (_LookUp Table_), tablicujące tabele prawdy funkcji. Układy FPGA składają się z wielu połączonych globalną matrycą bloków CLB (_Configurable Logic Block_), zawierających LUT, przerzutniki i multipleksery. Jako pamięć konfiguracji wykorzystywana jest pamięć statyczna RAM (SRAM) – ponieważ jest to pamięć ulotna, często do układów FPGA dołącza się oddzielne układy pamięci EEPROM, z których FPGA po podłączeniu zasilania automatycznie może odczytać konfigurację połączeń. Jest to kolejna ważna różnica w porównaniu z CPLD.
 
-Do konfigurowania współczesnych układów programowalnych wykorzystuje się języki opisu sprzętu (HDL – _Hardware Description Language_), 2 najczęściej stosowane to VHDL i Verilog. Za ich pomocą opisuje się zachowanie projektowanego układu w pewnej określonej konwencji (zwanej szablonem), którą narzędzia syntezy tworzone przez producentów układów są w stanie przetłumaczyć na konfigurację konkretnego układu FPGA lub CPLD.
+Do konfigurowania współczesnych układów programowalnych wykorzystuje się języki opisu sprzętu (HDL – _Hardware Description Language_), 2 najczęściej stosowane to VHDL i Verilog. Za ich pomocą opisuje się zachowanie projektowanego układu w pewnej określonej konwencji (zwanej szablonem), którą narzędzia syntezy tworzone przez producentów układów są w stanie przetłumaczyć na konfigurację konkretnego układu FPGA lub CPLD.  
+
+# Optyczne nośniki informacji
+
+Współcześnie jako optyczne nośniki danych wykorzystuje się płyty o średnicy 12 cm:
+- __CD__ – najstarszy standard, do odczytu wykorzystuje falę o długości 780 nm (podczerwień), pozwala zapisać 700 MB danych lub 80 minut stereofonicznego dźwięku (w formacie PCM 16-bit z częstotliwością próbkowania 44.1 kHz)
+- __DVD__ – do odczytu wykorzystuje falę o długości 650 nm (światło czerwone), dzięki czemu uzyskano wyższą gęstość zapisu – mieści 4.7 GB danych na jednej warstwie, na płytach dwuwarstwowych mieszczących 8.5 GB danych wybór warstwy następuje przez odpowiednie zogniskowanie wiązki laserowej (pierwsza warstwa częściowo przepuszcza światło)
+- __Blu-ray__ – do odczytu wykorzystuje falę o długości 405 nm (światło niebieskie), pozwala zapisać 25 GB danych na jednej warstwie, podobnie jak na płytach DVD możliwy jest zapis dwuwarstwowy (50 GB)