Kierunkowe: ray tracing, poprawka wypunktowania II

W4-INF-kierunkowe.md

 Zasada działania algorytmu śledzenia promieni jest następująca:
 1. Dla każdego piksela na ekranie z punktu, w którym znajduje się obserwator, wyprowadzany jest promień pierwotny, który przecina ten piksel.
 2. Jeżeli:  
-  1. Promień nie trafi na żaden obiekt na scenie – piksel przyjmuje kolor tła.
-  2. promień trafi w źródło światła – piksel przyjmuje kolor źródła,
-  3. promień trafi w obiekt – wyznaczany jest najbliższy punkt przecięcia z obiektem i dla niego:
-    - obliczany jest kolor za pomocą jednego z modeli oświetlenia lokalnego (np. modelu Phonga),
-    - ewentualne zacienienie (poprzez poprowadzenie pomocniczych promieni do źródeł światła i przeanalizowanie, czy przecinają inne obiekty)
-    - kierunek odbicia promienia wtórnego, który następnie jest śledzony rekruncyjnie w taki sam sposób (jeżeli trafi w kolejny obiekt – jego oświetlenie lokalne jest mnożone przez współczynnik odbicia i dodawane do lokalnego oświetlenia poprzedniego obiektu)
+  - Promień nie trafi na żaden obiekt na scenie – piksel przyjmuje kolor tła.
+  - promień trafi w źródło światła – piksel przyjmuje kolor źródła,
+  - promień trafi w obiekt – wyznaczany jest najbliższy punkt przecięcia z obiektem i dla niego:
+    * obliczany jest kolor za pomocą jednego z modeli oświetlenia lokalnego (np. modelu Phonga),
+    * ewentualne zacienienie (poprzez poprowadzenie pomocniczych promieni do źródeł światła i przeanalizowanie, czy przecinają inne obiekty)
+    * kierunek odbicia promienia wtórnego, który następnie jest śledzony rekruncyjnie w taki sam sposób (jeżeli trafi w kolejny obiekt – jego oświetlenie lokalne jest mnożone przez współczynnik odbicia i dodawane do lokalnego oświetlenia poprzedniego obiektu)
 3. Krok 2 jest powtarzany dopóki promień wtórny nie trafi w tło albo w źródło światła, lub dopóki nie zostanie osiągnięta określona głębokość rekurencji.
 
 Podstawową wadą metody śledzenia promieni jest jej (wciąż) duża złożoność obliczeniowa, znacznie rosnąca wraz z liczbą obiektów na scenie lub źródeł światła – natomiast dzięki niezależnym obliczeniom dla każdego piksela, stosunkowo łatwo można ją zrównoleglić np. dzięki możliwościom współczesnych kart graficznych.